Trójwymiarowy film stereoskopowy to film, który wzmacnia iluzję postrzegania głębi, dodając w ten sposób trzeci wymiar. Najpopularniejsze podejście do produkcji filmów 3D wywodzi się z fotografii stereoskopowej. W tym podejściu stosuje się zwykły system kamer filmowych do rejestrowania obrazów widzianych z dwóch perspektyw. Filmy 3D nie ograniczają się do wydań teatralnych; transmisje telewizyjne i filmy bezpośrednie na wideo również wprowadziły podobne metody, zwłaszcza od czasu pojawienia się telewizji 3D i Blu-ray 3D. Filmy 3D istnieją w jakiejś formie od 1915 roku. Aplikacja do okularów 3D w dzisiejszych czasach cieszy się ogromną popularnością.
Niemniej jednak filmy 3D były bardzo popularne w latach 50. w amerykańskim kinie, a później doświadczyły światowego odrodzenia w latach 80. i 90. XX wieku, napędzanego przez wysokiej klasy kina IMAX i miejsca o tematyce Disneya. Filmy 3D stały się coraz bardziej popularne w 2000 roku, osiągając szczyt prezentacji 3D Avatara w grudniu 2009 roku, po czym filmy 3D ponownie spadły na popularności. W związku z początkową popularnością i odpowiednim wzrostem liczby ekranów, kolejne filmy są wydawane w formacie 3D. Na przykład tylko 45% zarobków Kung Fu Panda 2 w weekendowym premierze pochodziło z projekcji 3D, w przeciwieństwie do 60% dla Shrek Forever After w 2010 roku. Obrazy anaglifowe były najwcześniejszą metodą prezentacji teatralnego obrazu 3D i najczęściej kojarzoną ze stereoskopią przez ogół społeczeństwa, głównie ze względu na nie-teatralne media 3D, takie jak komiksy i transmisje telewizyjne 3D, w których polaryzacja nie jest praktyczna. Stały się popularne ze względu na łatwość ich produkcji i ekspozycji. Pierwszy film anaglifowy został wynaleziony w 1915 roku przez Edwina S. Portera. Chociaż najwcześniejsze prezentacje teatralne zostały wykonane przy użyciu tego systemu, większość filmów 3D z lat 50. i 80. XX wieku była pierwotnie pokazana w polaryzacji. Aplikacja do gogli VR jest łatwa do zainstalowania.
W anaglifie dwa obrazy nakładają się na siebie w ustawieniu addytywnego światła przez dwa filtry, jeden czerwony i jeden cyjan. W ustawieniu światła subtraktywnego dwa obrazy są drukowane w tych samych uzupełniających się kolorach na białym papierze. Okulary z kolorowymi filtrami w każdym oku oddzielają odpowiednie obrazy, anulując kolor filtra i redukując kolor uzupełniający na czarny.
Obrazy są znacznie łatwiejsze do oglądania niż stereogramy równoległe lub ze skrzyżowanymi oczami, chociaż te ostatnie typy oferują jasne i dokładne odwzorowanie kolorów, szczególnie w komponencie czerwonym, który jest wyciszony lub nasycony nawet najlepszymi anaglifami kolorowymi. Technika kompensacyjna, powszechnie, wykorzystuje nieco bardziej przezroczysty filtr cyjanowy w opatentowanych okularach związanych z tą techniką. Proces rekonfiguruje typowy obraz anaglifu, aby miał mniejszą paralaksę. Aplikacja VR jest bardzo solidnie wykonana – co z całą pewnością jest ogromną zaletą. Wiele osób w dzisiejszych czasach docenia taką technologię.
